พระคาถามหาทมื่น
พระคาถามหาทมื่น
โอม นะ โม พุท ธา ยะ
กูจะกล่าวกำเนิดเกิดพระมหาทมื่น กูจะโยนตัวกูขึ้นไปเป็นกงไม้ไร่ ก็หักแหลกลงเป็นผุยผงทั่วทั้งเมืองสกลชมพู กูจะลำลึกถึงครูกูใครจะสู้กูก็บ่มิได้ ครูกูจึงให้กูเล่า
พระคาถาพุทธังสรณังคัจฉามิ ธัมมังสรณังคัจฉามิ สังฆังสะระณังคัจฉามิ ภะคะวาไชยมังคะลัง อะระหัง สุคะโต นะโมพุทธายะวันทานัง ปาสุอุชา อิสะปะมิ พุทธสังมิ อิสวาสุ นะมะอะอุ อิกะวิติ วิสุทธิเสฐโฐ อะสังวิสุโลปุสะพุภะ อะระหังสุคะโตภะคะวา สังวิธาปุกะยะปะ อาปามะจุปะ ทีมะสังอังขุ ทุสะมะนิ สะธะวิปิปะสะอุ ทุสะนะโส จิเจรุนิ ตันนิพพุทติง นะมะนะอะ นอกอนะกะ กออนออะ นะอะกะอัง ตัถถะนะถะ อุมะอะยัง จิปิเสคิ คิเสปิจิ กันหะเนหะ นิระมหาสะตัง จะภะกะสะ นะมะพะทะ กะระมะถะ จะอะภะคะ นะมะกะยะ สุสิโมพุทโธภะคะวา สุสิโมธัมโมภะคะวา สุสิโมสังโฆภะคะวา โลกะนาโถมหิทธิโก นาสังสิโม ยะถาพะลังจังงังเหยหาย เดชะครูปัทธิยายจึงให้เป็นกำแพงเพชรทั้ง 7 ชั้นกันตนกู คือ พระวิภังค์พระสังฆณีพระปรมัตถะอัตถาจาริย์เจ้าจึงให้คงแก่หอกดาบแหลนหลาว ธนูง้าวทั้งหน้าไม้ปืนไฟอย่าได้ต้องตนกู เพชชะคงแก่ หอกเหล็ก หอกหล่อ หอกข้อเงิน หอกข้อทอง หอกสำริดกริชทองแดงคงแก่แสงฟ้าผ่า คงทั้งข้างซ้าย คงทั้งข้างขวา คงทั้งข้างหน้า คงทั้งข้างหลัง คงทั้งนั้ งคงทั้งยืน คงทั้งหลับ คงทั้งตื่น คงทั้งกลางคืน คงทั้งกลางวันตรีเพชชะคงๆสวาหะ
โอมเอิกเกริกไตรภพตลบบาดาลเหาะทยานบนอากาศหมู่อสูรขยาดมืดมัวกลัวกูอยู่ระย่อฤาษีเล้นซุกซ้อนนอนหลับอยู่กลางป่า ทั้งขโมดมารยาเหาะทยานมา ช่วยกูหนุมานหลานพระไวยบุตรสัปปะยุทธ ด้วยอินทรชิตประสิทธิสรรพางค์ล้างมารมัดตนได ้เอาไปถวายแก่ราพย์เจ้ากรุงลงกาหมู่อสูรยักษาจะฆ่ากูก็บ่มิตาย ด้วยเดชะพระนารายณ์ จุติลงมาบังเกิด
นะโมพุทธายะ ตรีเพชชะคงๆ อิติปิโสภะคะวา เกศาผม อยู่ทั้วในกายตนกูคงตรีเพชชะคงๆ อิติปิโสภะคะวา โลมาขนอยู่ทั้วในกายตนกูคงตรีเพชชะคงๆ อิติปิโสภะคะวา นะขาเล็บ อยู่ทั้วในกายตนกูคงตรีเพชชะคงๆ อิติปิโสภะคะวา ทันตาฟัน อยู่ทั้วในกายตนกูคงตรีเพชชะคงๆ อิติปิโสภะคะวา ตะโจหนัง อยู่ทั้วในกายตนกูคงตรีเพชชะคงๆ อิติปิโสภะคะวา มังสังเนื้อ อยู่ทั้วในกายตนกูคงตรีเพชชะคงๆ อิติปิโสภะคะวานหารูเอ็น อยู่ทั้วในกายตนกูคงตรีเพชชะคงๆ อิติปิโสภะคะวา อัตถิกระดูก อยู่ทั้วในกายตนกูคงตรีเพชชะคงๆ คงด้วยนะโมพุทธายะ พุทธังรักษา ธัมมังรักษา สังฆังรักษา บิดารักษา มารดารักษา พระอินทรักษา พระพรหมรักษา ครูบาอาจารย์รักษา อิมังกายะพันธะนังอะธิฏฐามิ นะหารู ฯ
#หัวใจมหาทมึน เมรัสเสปะติทาเรนตุง ฯ
พระคาถานี้มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ เป็นพระคาถาที่ใช้ปลุกตัว ปลุกเสกเครื่องรางของขลัง จะมีอานุภาพทางคงกระพันอย่างเอกอุ ถ้าปลุกเสกมาก ๆ จะเป็นถึงขั้นชาตรี คาถานี้ครูบาอาจารย์ที่ชื่นชอบทางคงกระพันล้วนต้องมี จึงมีคำขวัญว่า "ถ้าเป็นครูคง คาถาโองการมหาทมื่นห้ามทิ้ง"
แต่ที่ชื่อว่าใช้คาถาบทนี้ และโด่งดังไปทั่วประเทศ คือ "หลวงปู่เอี่ยม วัดสะพานสูง" ท่านจะใช้ปลุกเสกตะกรุด พระปิดตา และน้ำมันงามาอาบให้ลูกศิษย์ ลูกศิษย์ที่ได้อาบน้ำมันงาจากท่าน จะอยู่ยงคงกระพันยิ่งนัก เช่น นายพร้อม ตอนที่มาอุปสมบทนั้น ได้รับการอาบน้ำมันงาจากหลวงปู่เอี่ยม ตอนหลังมีภรรยาได้ย้ายไปอยู่ที่ลากค้อน ซึ่งเป็นดงของแขก หลวงปู่เอี่ยมท่านเห็นว่า นายพร้อมจะถูกพวกแขกที่มีวิชามาลองดี ท่านจึงปลุกเสก "หอกมหาเวทย์นะถอน" มอบให้ ก่อนจะมอบให้ท่านกำชับว่า ห้ามนำไปฆ่าคน ให้แทงสั่งสอนก็พอ หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีแขกสามคนซึ่งเป็นนักเลงขาใหญ่ในบริเวณนั้นมาหาเรื่องนายพร้อม ทั้งสามคนนี้ขึ้นชื่อนักเรื่องหนังเหนียว นายพร้อมก็ถือว่าตัวเองนั้นก็ชาติเสือ เป็นศิษย์สายวัดสะพานสูง จะมาปล่อยให้คนต่างศาสนามาข่มเหงรังแกได้อย่างไร จึงเกิดการท้าทายกันขึ้น
นายพร้อมเลยต่อให้พวกนั้นสามคน นายพร้อมใช้หอกมหาเวทย์นะถอน ส่วนสามคนนั้นใช้ดาบคนละเล่ม เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น นายพร้อมเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ถูกฟันก่อนหลายที เสื้อขาดหลายที่ แต่จะมีบาดแผลหรือรอยเลือดให้เห็นเลยก็หาไม่ นายพร้อมจึงตอบโต้ แต่นึกถึงคำหลวงปู่เอี่ยม ไม่ให้ฆ่า จึงแทงหอกที่ขาคนหนึ่ง ปรากฏว่าจากที่เคยหนังเหนียว กลายเป็นหนังยุ่ย เลือดสาดกระจายทรุดนั่งลง จึงเหลือแค่สอง ก็เป็นงานง่ายสำหรับนายพร้อม สุดท้ายอีกสองคนก็ไม่พ้นคมหอกของนายพร้อม ถูกแทงแขนแทงขาจนต้องยอมแพ้ นับว่าเป็นโชคดีของนายพร้อม ที่ได้อาบน้ำมันงาจากหลวงปู่เอี่ยม ไม่เช่นนั้นคงต้องตายด้วยคมดาบของสามคนนั้นเป็นแน่แท้
ทวนดูแล้ว ทั้งของหลวงปู่เอี่ยม วัดสะพานสูง หลวงปู่กวย วัดโฆสิตาราม และอาจารย์เทพ สาริกบุตร ตัวบทคาถาก็ไม่แตกต่างกัน
(จะให้แน่ควรท่องตามบทที่ลงไว้นี้ ด้วยได้รับการแก้ไขจากท่านผู้รู้แล้วครับ)
__________________
"เห็นรอยเท้าพ่อ...ก้มลงดู"
"เห็นรอยเท้าครู...ก้มลงกราบ"